Η σπονδυλική μας στήλη αποτελείται από 33 - 34 σπονδύλους, τον ένα επάνω από τον άλλο. Ανάμεσα στους σπονδύλους υπάρχουν οι δίσκοι οι οποίοι παίζουν τον ρόλο αρθρώσεων στηρίζοντας τους σπονδύλους και επιτρέποντάς τους μία κινητικότητα και με αλλαγές σχήματος κατά τις κινήσεις εξασφαλίζουν ίση κατανομή πιέσεων στον υποκείμενο σπόνδυλο.

Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος αποτελεί μια εκ πρώτης όψεως απλή κατασκευή που επιτελεί μια εξαιρετικά σημαντική λειτουργία: επιτρέπει την κίνηση μεταξύ των σπονδύλων ώστε η σπονδυλική στήλη να μπορεί να κάμπτεται και να περιστρέφεται. Παράλληλα, λειτουργεί σαν 'αμορτισέρ' μεταξύ των σπονδύλων απορροφώντας τους κραδασμούς.

Ο δίσκος αποτελείται εξωτερικά από έναν ινώδη δακτύλιο ισχυρών δεσμίδων κολλαγόνων ινών που συνδέουν στέρεα τους σπονδύλους και στο εσωτερικό του περικλείει τον πηκτοειδή πυρήνα. O πηκτοειδής πυρήνας αποτελείται από λεπτές ίνες κολλαγόνου και μάζες συμπλόκου ενώσεως πολυσακχαρίτη και πρωτεΐνης υπό μορφή πηκτώματος.

Ο δίσκος από τη φύση του στερείται δικών του αγγείων και προοδευτικά έχει την τάση να αφυδατώνεται, να συρρικνώνεται, να γίνεται λιγότερο εύκαμπτος και να εκφυλίζεται. Η διαδικασία αυτή ξεκινά από την ηλικία των 12 περίπου ετών και γίνεται εμφανής στην ηλικία των 30. Η συστηματική άσκηση αποτελεί το βασικό τρόπο συντήρησης των δίσκων και ανάσχεσης της διαδικασίας γήρανσης και εκφυλισμού τους.

Η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ανακοινώθηκε για πρώτη φορά στην Βοστόνη από τους Mixter & Barr το 1934 και περιγράφεται επιστημονικά ως «η προβολή τμήματος του δίσκου μέσα στον σπονδυλικό σωλήνα». Η δημιουργία κήλης προξενεί πιέσεις προς την παρακείμενη νευρική ρίζα, προκαλώντας έντονο πόνο. Η οξεία βλάβη του δίσκου λέγεται δισκοκήλη ενώ οι χρόνιες βλάβες λέγονται εκφυλιστικές δισκοπάθειες ή δισκαρθροπάθειες και οδηγούν σταδιακά σε σπονδυλαρθρίτιδα (νόσος πού οι σπόνδυλοι «τρίβονται» μεταξύ τους).